De overtreffende trap

Kerstvakantie, niet mijn meest favoriete vakantie. Niet eens zozeer vanwege de ‘moetjes’ in deze twee weken, maar meer omdat het bijna elk jaar volkomen kansloos weer is. Ijs, wind, regen en sneeuw zijn de smaken en je mag zelf een en ander samenvoegen. Dit jaar zijn wind en regen aan de beurt. En dan vooral véél regen.

In eerste instantie zou ik ’s maandags met Bard de rivier op gaan, op zoek naar een dikke wintersnoekbaars. De afgelopen week is de rivier echter compleet uit zijn voegen gebarsten. Zaterdag was ik er nog even met HJ, maar van echt vissen kwam het niet. Grote hoeveelheden drijfvuil en dik bruin water tot boven de kribben… Ik had er dan ook een hard hoofd in en na wat heen en weer bellen met Bard besluiten we onze visdag uit te stellen.

Ik wist dat HJ met John zou gaan snoeken, dus bel HJ en zeg dat ik wel achter hun aanrijdt. “Ik ga niet, geen zin in dat kloteweer”, is zijn korte antwoord. Euh whatskebeurt? Het zal de leeftijd wel zijn… Ik hang op en besluit John dan maar te bellen. Die ouwe zeebonk van de reddingsbrigade is hopelijk wel bestand tegen de winterse omstandigheden. Dit blijkt ook zo te zijn en we stemmen alles af. Mijn boot, 7:30 bij de helling. Statisch vissen en misschien nog wat slepen.

Één keer eerder viste ik pas met John, terwijl we elkaar nu al een aantal jaren kennen. Ook toen troffen we wind en regen. Niet normaal zo nat die dag was. Één klein snoekje wisten we toen te vangen, dus vandaag zal het al snel beter zijn, toch?

Onderweg is het droog, totdat ik bij de helling aan kom en het spontaan begint te regenen. Gelukkig niet al te hard want er is niets vervelender dan in de zeikende regen je boot moeten klaarmaken voor vertrek. John is inmiddels ook gearriveerd en we maken de boot klaar. Als alles aan boord ligt wordt er getrailerd en in het donker varen we naar de eerste stek.

Als we de eerste plukken witvis waarnemen op de dieptemeter gaan de ankers over boord, gevolgd door een viertal dobbers. Ondanks dat de wind alleszins meevalt blijkt het lastig vissen. De dobbers driften steeds naar elkaar toe en zodoende moet er elke vijf a tien minuten opnieuw ingeworpen worden. Niet echt bevorderlijk voor de vangsten want in de regel scoort een stil hangende aasvis beter dan een driftende, zo is onze ervaring.

Er gaat een half uur voorbij en we besluiten een bakkie koffie te doen. Meestal wel goed voor een aanbeet en, zo niet,  lekker voor de inwendige mens. Ik zet net mijn bak koffie op de bank als ik John hoor roepen: “Ja die is weg, hoorde hem onderploppen”. Zijn dobber, die inmiddels vlak naast de boot lag, is ervandoor en de snoek besluit gelukkig van de boot weg te zwemmen, wat het aanslaan wel zo gemakkelijk maakt. Als ik John zijn hengel zie dubbelslaan weet ik al genoeg. De vis geeft geen krimp en ploegt lekker door de zwaar afgestelde slip, dat doen alleen de hele groten…

Een paar trage, korte runs volgen alvorens we de vis voor het eerst zien. Zo, dat is een logge bak hoor! En die gaat ook wel door de 115. Terwijl John de vis verder uitdrilt leg ik de onthaakmat klaar, klap net net uit en pak de unster uit de tas. Als de vis bij de boot vraagt John of ik snel wil scheppen. Wat blijkt, de onderlijn zit horizontaal door de bek en de dreg zit van buiten naar binnen, heel lichtjes in het scharnier geprikt. Één keer de bek open en dan kon het nog wel eens gebeurt zijn, daar besluiten we maar niet op te gaan wachten.

Eenmaal in het net ‘onthaken’ we de vis en dan haak ik het unster aan het net. Netto 15,5 kilo, een hele zware vis en dan moet ze ook wel rond de 120 zijn!

Eenmaal op de plank kunnen we dit bevestigen. 118 Lezen we af en ik feliciteer John met deze super vis. Ga daar maar zitten, dan schiet ik de foto’s.

Deze dame had al van de oliebollen gesnoept….

Als de vis even later wegzwemt pak ik mijn bak koffie erbij en deze blijkt precies op drinktemperatuur. Wat een timing weer, alsof het een vaste routine is zo. De dobbers worden weer uitgelijnd en ik pak er maar eens een broodje bij. Voetjes op de rand van de boot, laat maar komen de rest van de dag. Wij zitten prima!

Na een dik uur schuiven we een twintig meter op en vissen weer door. Of het veel uitmaakt voor de vangsten, daar hebben we beide zo onze twijfels bij, maar het voelt gewoon beter als je af en toe even een nieuw strookje water bevist. Ik ben aan de beurt hé, zeg ik tegen John. Die vind alles best zolang ik maar onder de 126 blijf. Die 126+ is namelijk gereserveerd op naam van mr. Smit, om zijn PR-reeks dit jaar vol te maken. “Alleen snoek moet ik nog… Ik schop je overboord hoor!” Wordt er zelfs nog gedreigd… “Euh… We zitten in mijn boot he, pas op!”

Ook nu blijft het echter akelig stil, terwijl de klok rustig doortikt richting het middaguur. Nog één kop koffie en dan schuiven we eind door de hoek in, opper ik en daar wordt direct mee ingestemd.

Even later komen de aasvissen weer aan boord, evenals de ankers, en start ik de buitenboordmotor. Na een meter of vijftig varen zien we, een meter of tien naast de boot, een enorme kolk ontstaan. Jagende snoek, kan niet missen en we hoeven elkaar niet eens aan te kijken om te snappen wat we gaan doen. Terwijl de motor nog in de vooruit staat landen er twee aasvissen naast de kolk. De mijne benedenwinds en die van John bovenwinds.

Hmmm, John ligt er eigenlijk beter voor zo, bedenk ik me terwijl ik de motor in de achteruit zet. We laten de beugels van de baitrunners open en leggen de boot snel op gepaste afstand voor anker. Dan gooien we ook de andere aasvissen uit, maar de mijne vliegt van de dreg. Ik pak het zootje weer aan boord en kijk over het water. Zie geen dobber maar het dringt niet helemaal tot me door en dus schep ik een nieuwe aasvis uit de bun. Dan kijk ik weer over het water. John z’n dobber… Mijn… Euh… Die was dus gewoon al weg!

Ik grijp de hengel uit de steun en zoek direct contact. De snoek is al een dikke vijftien meter verder gezwommen en ik haal vol uit. Hangen! Grote? Wordt er achter me gevraagd, maar dat is nog lastig oordelen. De vis komt vrij gemakkelijk naar de boot maar blijft wel diep. Meestal een goed teken…

Eenmaal voor de boot buigt de 2 ¾ ponds doodaasstok dieper en dieper door. Nou, dit kon nog wel eens een bak zijn, stel ik mijn verwachtingen bij. John maakt ditmaal alle spullen klaar en terwijl hij daar mee bezig is komt de vis voor de boot langs cruisen. Euh… Dit is echt héél groot John, kon nog wel eens spannend gaan worden…

De vis keert en dendert kort door de slip en blijft dan weer diep onder de boot hangen. Een gevoel wat nooit gaat vervelen, met een maximaal krommende hengel een vis geen millimeter omhoog krijgen. John staat inmiddels klaar met het net en ik pomp de vis weer richting oppervlak. Wat een lap, voorzien van een prachtige print! Het net schuift eronder en ik vat haar in de kieuw. Zie dat de dreg behoorlijk diep zit dus onthaken zal op de mat moeten gebeuren. We haken de weger in en John tilt haar op. 18 kilo weegt deze zoetwaterkroko maarliefst, en ik besef me direct dat deze vis dan wel heel erg lang moet zijn. Ze is niet zo dik/hoog als de vorige namelijk, maar toch 2,5 kilo zwaarder!

Op de mat tik ik de dreg los en dan gaat ze op de meetplank. 126 Lees ik af… Ja hoor… Drie keer op rij ving ik 123, daarna 126, 126 en nu ook voor de derde maal 126? Hoe krijg ik ’t voor elkaar?! ”Nee wacht even hoor, ze ligt nog niet goed”, zegt John. Strak op de plank komen we tot 128 en dat betekend een nieuw PR, wauw..! Ik til haar op schoot terwijl John klaar gaat zitten met de camera. Hier wordt je toch wel even stil van…

Het wordt even stil aan boord…

De camera klikt er vlot op los en terwijl mijn armen het met de seconde moeilijker krijgen nemen we snel de verschillende poses door. Ja, alles goed? Vraag ik aan John en als de duim omhoog gaat til ik de vis weer overboord. John wil nog even een paar release platen schieten maar krijgt er de kans niet eens voor. Direct een logge klap en daar verdwijnt ze onder de boot. Een nieuw PR op de valreep van 2012, een jaar waarin mijn PR gewicht er ook al finaal aan ging met die 21 kilo vis in februari. Een jaar dat vele malen moeilijker bleek dan bijvoorbeeld 2011. Een jaar van talloze blanks, dan wel zeer taaie sessies. Wat een afsluiter! We gaan er even voor zitten en klikken langs de foto’s. Wat een kanon! Yes!

Wat een plaat!

Tijd voor een releasefoto is er niet…

Tsja en nu? Kwart voor twaalf en we zijn gewoon klaar… Ik wordt toch maar niet overboord gegooid, stuur wat smsjes en whatsappjes naar vismaten en we ouwehoeren lekker door over van alles en nog wat. “Wat een bak he?!” Is een zin die meermaals weer voorbij komt als het weer even stil is geweest. Wat dat betreft leven we in Nederland echt in een topland,  een walhalla voor monstersnoek.

Ja beet, roep ik en ik veer op uit de stoel. Millimeter voor millimeter wordt mijn dobber onder het oppervlak getrokken. Gaat echt absurd traag, maar eenmaal onder komt de vis toch op gang. Ik twijfel dan ook niet, draai strak en haal vol uit. Echt contact maken doe ik niet en dan komt mijn dobber met daar achteraan lood onderlijn en dreg horizontaal door het luchtruim. Mis, verdorie!

We gooien twee aasvissen op de plek van de misser en wachten rustig af. Misschien probeert ze het nogmaals.  Als actie uitblijft verkassen we weer een stukje en stel ik voor een  blik snert op te warmen. Prima plan en zo zitten we een kwartier later met een bak snert in de handen over het water te turen. Hoewel soep koken eerder dit najaar nog de sleutel tot succes bleek, krijgen we nu geen beet en dat zou de rest van de dag zo blijven. Gelukkig hebben we genoeg gespreksstof en met tien graden Celsius, een matig ZW windje en inmiddels droge lucht boven ons hoofd is het prima toeven. De buit is binnen en we hebben alle tijd. Vissen door tot in het donker en traileren dan de boot.

Gevist gaat er zeker nog worden tussen kerst en oud en nieuw, maar verslagen daarvan komen waarschijnlijk na de jaarwisseling. Ik wens iedereen daarom alvast een heel visrijk en voorspoedig 2013 toe, geniet er van!

Groet,
Volkmar Strikkers

Gerelateerde artikelen:

• Rock&Rooster – deel 2
• Rock&Rooster – Deel 1
• De keuze gemaakt – “Wie zaait zal oogsten”
• De keuze gemaakt
• Met geen pen te beschrijven…