Venezuela 2012 – Zuid-Amerikaanse pluggenslopers
Zuid-Amerika is een van de mooiste plekken om een visvakantie door te brengen. Een schitterende omgeving, met gruwelijk sterke- en kleurrijke vissen. Kortom, voor mij de ultieme bestemming. De bijkomstigheid om kans te maken op de grootste payara’s ter wereld, maakte de keus voor mij niet moeilijk!
Keuze snel gemaakt!
De 8 plekken waren snel vergeven en de voorbereidingen konden beginnen. De trip zou verdeeld worden in twee delen. Te beginnen bij de Uraima falls voor de payara, daarna Lake Guri om op peacock bass te vissen.
De mooiste plekjes zijn altijd het lastigst te bereiken, ook nu weer. Drie vluchten en 26(!)uur later komen we aan in een hotel waar we de nacht doorbrengen. Morgen moeten we nog 3uur rijden en 2uur varen voordat we op het kampement aankomen. Een goede nachtrust is dus meer dan welkom.
De gebruikte boten zijn kano’s van zeker 10m lang! Aan ruimte geen gebrek dus. Ze leken mij niet erg geschikt om vanuit te vissen, maar hier moest ik op terugkomen. Deze kano’s kunnen de golfslag en stroomversnellingen door de lengte en platte bodem veel beter aan dan conventionele boten. De stroming krijgt weinig vat op de boot en de gidsen weten wat ze doen. Dit geeft een veilig gevoel, maar bij grote stroomversnellingen gaan de reddingsvesten wel aan, je weet maar nooit!
Onderweg komen we de nodige stroomversnellingen tegen.
In de loop van de middag komen we aan op het kamp, waarna we onze spullen inruimen en de hengels klaargemaakt worden. We kunnen nog even vissen voordat het donker wordt. Er hoeft niet ver gevaren te worden, want schuin tegenover ons kamp ligt de eerste stroomversnelling die we gaan bevissen. Onze gids parkeert de boot pal naast de kolkende massa en we werpen het hele gebied uit. Het is niet al te diep, want onze diepduikende pluggen stuiteren af en toe tegen de bodem. We gebruiken zinkende Rapala’s, kleine Ernie’s en Depthraiders die we snel binnenvissen. In combinatie met het stromende water een zware visserij en niet te vergelijken met de snoekvisserij in Nederland!
Nadat we het hele gebied hebben afgevist gaan we een stuk driften. Met een standaard boot zou je gaan tollen in het stromende water, maar deze oversized kano heeft daar totaal geen last van. Helaas blijft nu ook enige actie uit.
Twee andere boten zijn aan het trollen en krijgen wel wat aanbeten. Hierdoor besluiten we om ook maar een stuk te gaan trollen. Kijken of dit wat oplevert. We krijgen deze eerste middag geen aanbeten, maar wel een goed eerste indruk van dit imposante gebied.
Payara’s houden van hard en wild stromend water…
Terug in het kamp worden de eerste ervaringen uitgewisseld onder het genot van een drankje. Dat gaat er wel in na een warme en vermoeiende dag. De hutjes waar we verblijven zijn ruim en voldoen prima. Het eten is ook boven verwachting, we worden aardig in de watten gelegd! Ons verblijf staat namelijk midden in de jungle en alles moet ingevoerd worden. Met dezelfde boten, want wegen zijn er in dit gebied niet.
Ons verblijf voor de komende dagen
Dat gaat er wel in na een lange dag op het water
De volgende dag beginnen we weer bij de eerste stroomversnelling. Nadat de eerste plek geen aanbeten oplevert verkassen we naar een plek tussen twee stromingen. Een paar dikke rotsen blokkeren het kolkende water en we parkeren de boot ertussen. Al snel krijg ik een beuk op mijn hengel, maar de vis blijft niet hangen. De bek van een payara bestaat voor het grootste gedeelte uit bot en tanden, hierdoor is er weinig ruimte voor een dreg om vlees te pakken. Je zult daarom meer vissen lossen dan dat er aan boord komen!
Adriaan doet even later voor hoe het wel moet. Zijn payara blijft wel hangen en ik pak alvast de camera. De vis vecht voor wat hij waard is en blijft gelukkig in het rustige water. Het formaat valt mee, maar de kracht van de vis verbaasd ons wel.
Adriaan doet het wel even voor…
De eerste payara is binnen!
Payara’s staan erom bekend dat ze zich vooral ophouden bij hard en wild stromend water zoals stroomversnellingen en watervallen. Nu we er precies tussen zitten krijgen we regelmatig aanbeten, maar er blijven geen vissen meer hangen. We gooien onze pluggen vol in de stroming en laten ze een stuk meedrijven om ze dan pas binnen te vissen. Zo vissen we een groot gebied af.
Voor de afwisseling maak ik een onderhands worpje tot vlak voor de stroomnaad. Dicht langs de rotsen vis ik mijn baby depthraider binnen. Totaal onverwacht krijg ik een dreun op mijn hengel en zet ik de haak. De vis komt rustig naar de boot toe en ik zie de wartel van mijn onderlijn al. Wel iets te rustig voor een payara, denk ik bij mezelf. Klopt, want hetzelfde moment komt er een dikke aimara volledig het water uit!
Wow, dat is schrikken zo vlak voor de boot! Ik moet er wel voor zorgen dat de vis niet in de hoofdstroming komt. De aimara maakt korte runs die ik zoveel mogelijk probeer af te blokken. Ik hou de hengel hoog als hij dicht onder de kant is, zodat de lijn niet achter een rots kan komen. Onverwacht komt hij nog een paar keer het water uit! Schitterend om te zien, maar ik ben er niet gerust op. We hebben al meerdere payara’s gelost en deze vis wil ik niet aan dat rijtje bijvoegen. Het blijft spannend tot het eind door de kleine ruimte waarin ik de vis moet houden. Gelukkig gaat dat goed en kunnen we de vis een paar minuten later aan boord tillen. Onze gids roept “8kg fish” en dat kan goed kloppen. Ze zijn erg breed gebouwd. Niet zulke imposante tanden als de payara, maar stevig genoeg om ontzag voor te hebben!
Geen payara maar een dikke aimara!
Ook dit gebit mag er zijn…
Later die middag land ik uiteindelijk toch nog een payara en mag Adriaan er ook nog een bijschrijven.
Terug in het kamp horen we dat de anderen erg goed hebben gevangen. Zij hebben stroomopwaarts gevist en vertelden dat daar de stroming nog veel heftiger is! De stroming was daar zo sterk dat veel pluggen er niet tegen bestand waren. Die knalden het water uit. De good old Rapala magnum in zinkende uitvoering werkte nog het beste.
Genoeg ruimte in deze oversized kano’s!
De volgende dag gaan wij dus ook stroomopwaarts vissen. Houdt wel in dat we door een stevige stroomversnelling moeten. We waren er al langs gekomen en het leek me onmogelijk om daar tegenop te varen. De gidsen doen dit echter dagelijks en daar moeten we dan maar op vertrouwen. We maken alle tassen dicht en de reddingsvesten gaan aan. Gespannen en stevig in het midden van de bankjes maken we ons gereed voor deze beproeving.
We moeten een verval overbruggen van minstens 2 meter. Door alle rotsen wordt op sommige plekken het water zodanig omhoog geperst dat er golven ontstaan van wel 1,5m hoog! Goed opletten dus. De harde stroming duwt bovendien de boot richting de rotsen. Er is weinig ruimte, want als de gids teveel de stroming instuurt worden we zo een grote golf ingezogen! Een stuurfoutje wordt hier meedogenloos afgestraft.
Na een meter of 75 hebben we het ergste gehad. De reddingsvesten gaan uit en het nieuwe gebied kan verkend worden.
Goed vasthouden!!
Er staat inderdaad veel meer stroming dan op de vorige stek. Eerst maar een stukje trollen. 14 en 18cm lange Rapala’s worden gemonteerd en langzaam varen we langs de rotsen en stroomnaden. Zelfs met deze snelheid worden de hengels bijna uit je handen gerukt. De harde stroming is wel even wennen. Al bij de eerste rotspartij krijg ik een harde aanbeet gevolgd door een onhoudbare run. De slip wordt steeds dichter gedraaid, maar de vis gaat nog steeds volle bak stroomafwaarts. Na een meter of 50 schiet de vis plotseling los…
Nog balend van deze geloste vis krijg ik van de gids het advies om de slip nog veel zwaarder af te stellen. Zodoende kan de vis niet teveel lijn nemen. De harde stroming en lijndruk maken het anders een vrijwel onmogelijke opgave. Met de boot achter de vis aan was op deze plek niet mogelijk (te gevaarlijk). Een dure les.
Voor een revanche hoeven we niet lang te wachten. Blijkbaar zit er een schooltje payara’s, want we blijven aanbeten krijgen rondom dezelfde rotspartij. Gemiddeld landen we 1 payara per 4-5 aanbeten. Diegene die we landen zijn vaak buiten de bek gehaakt of volledig over het kunstaas geschoven. Als ze maar lichtjes gehaakt zijn schieten ze vaak los tijdens de vele spectaculaire sprongen die ze maken.
Adriaan met een zwaar gebouwde payara
Als het na een tijdje stilvalt qua aanbeten besluiten we het een stuk verderop te proberen. Zo komen we uiteindelijk ook bij de grootste waterval van het gebied. Het water stort hier een meter of drie naar beneden en is tevens een van de hotspots. De payara’s verzamelen zich hier in het woest stromende water om alles te belagen wat voor hun bek komt. Ook hier volgen de aanbeten zich soms rap op, om vervolgens weer ruim een uur te trollen zonder ook maar een stootje! De scholen payara’s trekken waarschijnlijk continu rond in het gebied wat dit zou verklaren. Of ze zitten in de diepere kuilen, te diep voor ons kunstaas.
Er wordt regelmatig van kunstaas gewisseld, maar de favorieten blijven uiteraard terugkomen. Voor mij een zinkende Rapala van 18cm die ik “gepimpt” heb met zilveren en parelmoer glitters. Adriaan houdt het bij een blue mackeral van dezelfde serie in 22cm uitvoering.
De grootste waterval in het gebied…erg imposant!
Place to be…
Grote waterval, grote vis
Er worden deze dag flink wat payara’s gevangen met een paar mooie uitschieters ertussen. Volgens mij zit vrijwel iedere boot in de dubbele cijfers. Piranha’s blijken de grote afwezige, maar hier is niemand rouwig om. De payara’s slopen al genoeg kunstaas.
Ontzag voor dit gebit!
De dagen erna vissen we ook op verschillende plekken vanaf de kant wat al een beleving op zich is. Staand op de rotsen werpen we de oeverzone uit. Meestal is er maar weinig ruimte door de steile rotskanten. Van rustig drillen is door de harde stroming ook geen sprake. Eerst dus een goede plek zoeken waar je stevig genoeg staat, zodat je bij een aanbeet niet gelijk uit balans getrokken wordt en te water gaat! Op een plek als deze is dat levensgevaarlijk.
Ik begin met een Super Shadrap alles af te vissen. Raakt deze nergens de bodem dan probeer ik het na een tijdje nog een keer met een dieplopende plug. Op deze manier vis ik meerdere dieptes af om te kijken waar de payara’s zich ophouden. Er wordt ook met shads vanaf de kant gevist en dat werkt erg goed. Helaas heb ik die niet meegenomen. Ik had veel piranha’s verwacht en dan ben je er zo vanaf. De kantstekken leveren de nodige vissen op, maar de meeste worden gevangen tijdens het trollen. Met de boot dek je veel meer water af en kan je dieper vissen wat toch de betere vissen oplevert.
Ook vanaf de kant genoeg mogelijkheden
De laatste 2 dagen besteden we het einde van de dag met het vissen op aimara. Deze houden zich graag op langs de rotskanten net buiten de stroming. De pluggen worden verruild voor een stuk aasvis. We vissen op de “freelining” manier, het aas wordt zonder lood in de keerstroming gegooid. Verrassend genoeg blijft het aas na een tijdje goed liggen. Net zoals een gestorven visje, dat zich door de stroming ergens ophoopt tegen een steen. Op de meeste plekken wordt er wel wat gefriemeld aan het aas, maar goede aanbeten blijven uit. Adriaan besluit om maar gewoon een keer aan te slaan als een vis zijn aas iets verplaatst. Muurvast. Zonder ook maar een stootje te voelen. Balend geeft Adriaan de hengel aan de gids. Hij gaat vanaf de rotsen proberen om de boel los te krijgen. Plotseling zien we wat tikken op de top. Er zit nog vis aan! Adriaan neemt de hengel weer over en al snel zien we een aimara aan de oppervlakte verschijnen. Geen groot exemplaar, maar alsnog een aimara voor Adriaan.
Toch komen er op deze manier nog een paar bijzondere vissen uit. Arnout en Hans vissen naast een waterval en ze gaat voor groot. Ze gebruiken grote stukken vis en Arnout weet na een lange dril een monsterlijke pacu te vangen van 16kg! En net als we denken dat er helemaal geen meervallen in dit gebied zwemmen, bewijst Michel het tegendeel. Vanaf de rotsen landt hij 2 mooie luipaard meervallen. Zodoende sluiten we dit gedeelte van de trip af met twee onverwachte soorten. En niet de minste.
Kunstaas
De zinkende rapala’s van 14 tot 22cm zijn het duurzaamst om te gebruiken. Ze kunnen niet lek raken, lopen stabiel en de stalen lip werkt als een blinkende reflector onder water. De gebruikte grootte was mede afhankelijk van welke diepte we wilden vissen. De payara’s lagen later op de dag vaak wat dieper door de brandende zon. Op oppervlaktekunstaas kwamen verbaasd genoeg geen aanbeten. Terwijl er genoeg activiteit aan de oppervlakte was!
Shads waren bij het kantvissen ook erg goed, alleen gaan ze niet zo lang mee…
Ernie’s, Depthraiders, triple pikefighters en diepduikende x-raps werken ook erg goed, mede door de harde ratel in deze pluggen. Alleen op plekken met te extreme stroming was er niet te vissen met deze pluggen. Het verbaasde me wel dat sommige van deze pluggen soms al na 1 aanbeet lek waren! De payara’s hebben zulke scherpe tanden en krachtige kaken dat ze dwars door het dikke kunstof van deze pluggen beten. Belangrijk dus om genoeg kunstaas mee te nemen. Voor ondiepere stekken gebruikte ik meestal een oranje Super Shadrap. Buiten oranje waren firetiger, redhead en blue mackeral de favoriete kleuren die gebruikt werden.
Wat achtergebleven tanden op Adriaan’s favoriete plug…
Gebruikt materiaal
Sommige gebruikten licht meervalmateriaal, wat niet eens overdreven is. Gezien de kracht van de vissen en de stroming waarin gevist wordt. Ik hield het bij een 120-140grams hengel van 2,70m in combinatie met een Spheros 8000 met 50ponds gevlochten lijn. Gezien de krachten die op de lijn komen te staan tijdens het trollen is 50ponds lijn het absolute minimum! Zeker als een wat zwaardere hengel gebruikt wordt kan het voorkomen dat de lijn breekt tijdens een aanbeet, wat sommige ook mochten ervaren! Dan is 65ponds een betere optie. Zwaarder kan eigenlijk niet, want door de lijndruk komt het kunstaas dan niet diep genoeg. De combinatie moet dus goed in balans zijn.
Voor al het kunstaas gebruik ik Gamakatsu treble 14 dreggen. Owners in de zwaardere klasse zijn ook sterk genoeg, lichtere dreggen worden simpelweg rechtgetrokken. Te lichte splitringen worden vervangen. Kortom het kunstaas krijgt een make-over. Als onderlijn 75lbs staaldraad met minimaal 100lbs wartels en spelden.
Zelfs het sterkste materiaal begeeft het weleens onder zware druk, zo ook deze 150lb
Hier is goed te zien waarom voorzichtigheid geboden is bij het onthaken!
Groet,
André de Wit
Binnenkort deel 2 van deze prachtige reis. Wil je meer zien? Bekijk dan onderstaande youtube video met een korte sfeerimpressie van de eerste paar dagen, alsmede een korte preview voor wat nog komen gaat.
Geweldig allemaal, toen ik las van de beperkingen van pluggen moest ik gelijk aan pilkers denken voor de zeevisserij, misschien kan je hier prima de diepere stukken mee bereiken, ook nog eens wat cheaper in aanschaf, ideetje ??
Hé André,
Mooie trip man, weer eens wat anders dan trollen in de Oude Gracht. Ik kijk uit naar je volgende verslag.
Groete, Ross
HJ, dit zijn dure reizen, maar de belevenis is onbetaalbaar!
Groet,
André
Ziet er fantastisch uit!
Andre,
Wat een heerlijke Dracula’s – hier krijg je als lezer ongelofelijke vang-drang van – schrijf je in het tweede stuk aub een aantal tips en practicalities van zo’n trip[ – zie er naar uit,
groeten, Roel
Lijkt mij ook wel wat… kost zo’n geintje ?
André,
Prachtige weergave van een fantastische reis. Ooit ga ik ook zo’n trip maken!
Goed ook om nog even het gebruikte materiaal te beschrijven, zal de toekomstige reiziger zeker van pas komen.
Groet,
Volkmar
Geweldig, om te lezen en veel kijk genot zeg. ben benieuwd naar deel 2
mvg Freek J