Één is genoeg
Eigenlijk zou er vrijdag al gevist worden. Een dagje bikkelen op grote snoek,
samen met André werd uiteindelijk toch maar weer afgeblazen.
Er werd extreem winterweer voorspeld en daarnaast bleek de beoogde stek
op het laatste moment ook dicht te liggen door opkruiend ijs. Gelukkig
kon ik, indien nodig, ook de zaterdag op pad en dus werd er snel een
nieuw plan gemaakt.
André kon helaas de zaterdag niet, dus werd Pieter Bas maar eens ge-smst.
Helaas had hij een verjaardag, dus dat ging ook niets worden. Timon
hoefde gelukkig niet lang na te denken. Zijn geplande bellyboatdag zou
ook al niet door gaan en dus konden we beide mooi gebruik maken van
plan B. Ik had ook al even contact met Hendrik Jan en hij stelde voor
om naar een groot grindgat te gaan waar hij de laatste weken mooie vissen
gevangen had. Dit water zou bovendien nog open zijn. Nog een dagje op
de snoekbaars dus, maar wel met kans op grote vis.
Vrijdag dan maar naar de loods om de boot te verbouwen. De nieuwe kleurendieptemeter/
gps wordt geïnstalleerd en tevens probeer ik of ik nog een elektromotor
aan de spiegel kan hangen. Deze kreeg ik vorig jaar van Gerlof, maar
hem gebruiken was er nog niet van gekomen. Hendrik Jan werd weer gebeld
en gelukkig had hij nog wel een accu voor mij. Of hij nog goed is, is
niet bekend, maar mocht dat zo zijn dan kon ik hem zo krijgen. Geweldig
zo met vismaten onder elkaar!
Met wat passen en meten kon de elektromotor ook mooi op de spiegel en zodoende
zou mijn boot de volgende morgen tot de tand bewapend te water gaan.
We besluiten niet te vroeg te gaan om er zeker van te zijn dat de wegen
goed begaanbaar zouden zijn en bovendien is het ook wel eens lekker
als je een uurtje langer kunt blijven liggen. Zodoende stap ik om zeven
uur uit bed. Paar broodjes smeren, koffie in de kan en op naar de loods
om de boot op te halen. Onderweg blijkt alles goed berijdbaar en zodoende
rij ik iets na negenen de dijk over, om daar een flinke ijsmassa aan
te treffen. Nee he
Ik vervolg mijn weg over een besneeuwd pad
naar de helling die ik op google earth gezien had. Ook alles dicht
Balend bel ik Hendrik Jan op. Je staat bij de verkeerde helling waarschijnlijk,
is zijn geruststellende commentaar. Tien minuten later zijn Timon en
hij ook gearriveerd en ik blijk idd bij de verkeerde helling te staan.
We moeten nog een eindje verder en treffen daar naast een boel ijs gelukkig
ook wat lege trailers aan. Er kan dus gevaren worden
De boten worden klaar gemaakt en rollen even later de ijskoude plas in.
Enkele vroege vissers hebben een keurig spoor gevaren wat wij redelijk
makkelijk kunnen volgen. De elektromotor en dieptemeter/GPS werken naar
behoren en dus kunnen we op naar de eerste stek. Als we daar aankomen,
een half uur na Hendrik Jan en Jeroen, horen we goed nieuws. Zij hebben
al twee snoekbaarzen gevangen en bovendien verspeelde Jeroen een grote
snoek op een vals gehaakte blankvoorn. Dat laatste vooral klinkt mij
als muziek in de oren, want ik had voor de bijhengel nog een zak sardines
bij me. Metertje boven de bodem hangen en lekker laten meuren. De geloste
snoek geeft extra vertrouwen en dus gaan we snel van start.
’t ken net!
De shadjes gaan naar de bodem en voor het eerst vaart mijn boot geruisloos
langs het talud. En hoewel het prima te doen was met mijn uiterst stille
buitenboordmotor is dit toch wel een genot zo. Geruisloos sluipen we
langs het talud in de hoop een mooie snoekbaars, of misschien wel snoek,
te strikken.
Spelend met de dieptemeter vermaak ik me prima het eerste uur. GPS instellen,
dieptemeter instellen, alles om een zo duidelijk mogelijk beeld te krijgen
van hoe en waar we vissen. Onder water blijft het echter stil. Hendrik
Jan en Jeroen verkassen naar de andere kant van de plas en de andere
boten zoeken vooral het diepe water op. Dieper dan 15 meter, wat eigenlijk
al over de grens is, wil ik toch echt niet gaan. Toch is het duidelijk
dat daar de meeste vis ligt en we verwachten dan ook eigenlijk wel actie.
Het duurt echter zeker twee uur voordat er wat aan mijn 5″ Kopyto
gaat hangen. Even massa maar eigenlijk gelijk weer los. Een klein kwartiertje
later zie ik Timon aanslaan. Een leuke 50er wordt direct onthaakt en
terug gezet. Zo lang mogelijk drillen en zo kort mogelijk uit het water.
We zoeken rustig verder maar hoewel er op dieper water hier en daar nog
een vis gevangen wordt blijft het bij ons akelig stil. Tussen de middag
besluiten we maar eens bij Hendrik Jan en Jeroen te gaan kijken. Als
we daar horen dat zij al acht vissen hebben kunnen we concluderen dat
we toch iets verkeerd gedaan hebben. 1km per uur en de shad het werk
laten doen zijn twee tips waar we straks mee verder kunnen. Eerst maar
eens naar de kant voor een lunch en een half uurtje ouwehoeren. Gelijk
even de benen strekken en wat gele sneeuw maken…
Tijdens de lunch wijst Hendrik Jan een andere hoek van de plas aan waar de voorgaande
sessies ook veel witvis te vinden was. Laten we het zo daar eens proberen,
daar heeft nog niemand gevist
Een hilarisch moment volgt als,
binnen een kwartier, drie van de vijf andere aanwezige boten die hoek
van de plas opzoeken. We grappen dat we toch maar even de andere kant
op moeten wijzen in het vervolg en stappen vervolgens weer aan boord.
De andere kant van de plas wordt opgezocht en terwijl Hendrik Jan en Jeroen
direct de uiterste hoek in varen besluiten wij even in een klein kommetje
te blijven hangen. Zoekend langs het talud komen we al snel een grote
school aasvis tegen, die zich tussen de 11 en 15 meter diepte bevind,
boven 16 meter water. Ik zet snel een waypoint in de GPS en we besluiten
er eens een rondje om heen te varen. Gek genoeg is er geen vis te bekennen
boven de 12 meter lijn, behalve wanneer er dieper water onder ligt dus.
Als aan het eind van het rondje mijn ratel rammelt spring ik overeind.
Helaas blijkt een mosselbankje de dader van deze actie.
We zakken weer wat dieper af en de sardine volgend op het scherm van mijn
dieptemeter hang ik hem een meter of twee boven de bodem. Zo gaat hij
echt door de school aasvis, of misschien wel snoekbaars, heen en wie
weet is dat de sleutel tot succes. Ook mijn shad draai ik twee meter
omhoog terwijl ik op de waypoint af stuur.
‘POK’ Een gortdroge, lomp harde knal op de afgesteunde hengel. VIS! De hengel
buigt verder niet door en ik weet niet hoe snel ik mijn verticaal stok
opzij moet smijten. Hengel uit de steun, geen gewicht. Nee toch? Voorzichtig
draai ik strak en tot mijn grote vreugde voel ik een behoorlijke massa.
Hengel naar beneden, spanning in de lijn draaien en aanslaan. De lange
baitcaster buigt tot maximale kromming en er beweegt even helemaal niets
onder water. Dit is iets moois!
Ik denk natuurlijk gelijk aan grote snoek, maar wordt aangenaam verrast
door de korte stompen van een snoekbaars. En met een maximaal buigende
zware baitcaster moet het dan wel een hele beste vis zijn! Langzaam
maar zeker komt de vis omhoog, om er dan weer zwaar in te gaan hangen.
Lompe kopstoten en aan de andere kant van de lijn twee zeer nieuwsgierige
vissers. Dan komt er opeens een enorme witte schim onder de boot vandaan.
Allemachtig, dit gaat gewoon richting de meter!
Als een echte snoekbaars komt dit exemplaar gewoon bovendrijven en ik weet
niet hoe snel ik hem moet pakken. Omdat ze haar kieuwen stijf gesloten
houd grijp ik haar snel bij de staart. Hengel aan de kant, andere hand
onder de buik en aan boord met die vis. Niet normaal. Wat een gigant!
Ik pak snel mijn telefoon en bel Hendrik Jan. “Nieuw PR in de boot”,
is alles wat ik hoef te zeggen en terwijl wij platen schieten komt de
Lund ook langszij. Als de vis even later bij Hendrik Jan op de meetplank
gaat staan we allemaal even te kijken van de lengte. 94cm, door de omvang
hadden we haar stuk voor stuk langer geschat. Desalniettemin een super
vet nieuw PR! Snel terug er mee.
Droomvis!
Wat een beer van een snoekbaars
Terwijl we de spullen weer op orde maken kijken we nog even goed om ons heen.
Van Hendrik Jan weet ik dat juist de grotere snoekbaarzen nog wel eens
moeite hebben met wegzwemmen. En tot mijn schrik spot ik opeens Twee
grote witte buikvinnen in het oppervlak. Nee he! Ik pak de vis weer
aan boord en probeer haar te reanimeren, echter zonder resultaat. Hendrik
Jan stelt voor om de vis bij hem in de bun te doen. Zo blijft de vis
rechtop en met de zuurstofpomp aan kan ze hopelijk haar krachten hervinden.
Balen dat het zo moet, maar hopelijk zwemt ze later alsnog goed weg
We vissen verder en uiteraard gaat er weer een sardine aan de bijhengel.
Ook Timon pakt er nu een hengel bij met een sardine op de fireball.
Eens kijken of we nog een mooie vis kunnen strikken. We blijven nog
een dik uur hangen rondom de school aasvis maar helaas blijft het akelig
stil onder water. Langzaam schuiven we steeds verder de hoek in. Verschillende
dieptes worden aangedaan totdat Timon vanuit het niets op een meter
of tien een mooie aanbeet krijgt. Ook dit is weer een goede vis die
vanuit het oppervlak weer een super snelle run de diepte in neemt. De
slip krijst het even uit, iets wat je bij het snoekbaarzen toch niet
vaak meemaakt. Even later kan er een prachtige dikke 65er op de foto.
Een echte worst met stekels, wat een bouw!
Welverdiende vis!
Liggen ze dan eindelijk wat ondieper? Het antwoord is nee, want weer volgt
er geen enkele actie. Enkele boten zijn inmiddels al van het water,
het is duidelijk taai vandaag. We besluiten maar even bij Hendrik Jan
en Jeroen te kijken of de snoekbaars inmiddels al weer zwemt. Als we
dichterbij komen doen ze net een poging tot reanimeren, helaas heeft
de vis nog te veel lucht in zich. Voorzichtig worden er wat gaatjes
geprikt zodat er wat lucht uit de vis kan lopen. Even lijkt het beter
te gaan maar klaar is ze nog niet. Terug in de bun dan maar. Zij hebben
na de middagpauze nog een visje bij weten te vangen, maar wild is het
absoluut niet.
We zoeken en zoeken maar de vis ligt of veel te diep of houd de kaken stijf
op elkaar. De middag glijdt aan ons voorbij zonder enige actie. Ik kan
er eigenlijk niet mee zitten, zit met mijn gedachten alleen nog maar
bij die super vis. Een droomvangst met een vieze nasmaak, want het begint
er steeds meer op te lijken dat die vis het gewoon niet gaat redden.
En dat is toch wel het laatste wat je wilt bij het vangen van een nieuw PR.
Ook zij hebben het moeilijk nu…
We besluiten nog een keer naar het hoekje van die grote vis te gaan. Daar
ligt gewoon veel aasvis dus zal er ongetwijfeld iets met tanden rondzwemmen.
De vis lijkt bovendien wat ondieper te zijn gaan liggen, zo rond de
12-13 meter. Na een half uurtje haakt Timon een mooie vis maar deze
schiet helaas al snel weer los. Als we via de telefoon horen dat er
weer nieuwe sneeuwbuien op komst zijn lijkt de dag als een nachtkaars
uit te gaan. We doen nog een laatste poging om de snoekbaars te reanimeren
maar tot onze spijt geeft ze het nu duidelijk op. Een flinke klap met
de onthaaktang maakt definitief een einde aan haar verhaal. Zwaar balen
maar ook dat gebeurt bij het vissen helaas.
Terug naar de helling…
Tegen half vijf varen we terug naar de helling waar de boten weer opgeruimd
worden. Een heerlijke winterse dag op het water met voor mij een absolute
droomvis, maar tevens een dag met een treurig einde
Groet,
Volkmar Strikkers en Timon van der Putte
