BarBaarse omstandigheden
Nederland is ‘in de ban van’ het ijs. Files op de snelwegen en zenuwachtige vissers
die echt niet meer weten waar ze nog kunnen vissen. Zelfs de grootste
wateren koelen behoorlijk af en het vissen wordt er niet bepaald makkelijker
op. Na de paar mooie sessies die ik dit voorjaar met André beleefde,
jagend op grote baars, hadden we direct besloten dit vaker te gaan doen.
Groot water en dus nu een van de weinige vismogelijkheden. Een flink
eind rijden, maar gelukkig kunnen we op mijn studie adres slapen. Dat
deelt de reis al aardig op…
Judith gaat ook mee om zaterdag lekker in alle rust te kunnen studeren en zo
rijden we vrijdagavond rond een uur of half acht weg uit Kampen. In
Utrecht drinken we even wat waarna André’s spullen ook ingeladen
worden. Nog even door naar de Bilt voor een dieptemeter en dan kunnen
we op naar Schiedam. Het is rond half elf als we de afrit Schiedam pakken
en ik het spaans benauwd krijg. De sleutels!?! Meer kan ik niet uitbrengen…
Ik weet het direct, die liggen nog op mijn kamer. In Kampen wel teverstaan.
Ik kan mezelf wel schieten en parkeer gelijk de auto. Bel mijn huisgenoot
op maar die is een weekendje bij zijn ouders, ook in Kampen dus… Dan
maar kijken of de bovenburen thuis zijn. De binnendeur kan altijd nog
van een nieuw slot voorzien worden. Het lijkt niet te mogen vandaag.
Want ook de bovenburen zijn niet thuis en nemen bovendien de telefoon
niet op. Wat nu? Einde visweekend?
Ik kan kijken of ik wat kan regelen via machinisten, oppert André.
André werkt bij Prorail en al snel wordt er over en weer gebeld.
Mijn vader geeft in Kampen de sleutels mee aan de machinist, die geeft
ze over aan de interticity en wij pikken ze op in Rotterdam, wordt wel
een uur of 1… Half uurtje later weer telefoon. Vakantie regeling,
trein blijft dus bijna een uur staan op Utrecht. Ja hoor, kan er ook
wel bij! We besluiten dat we maar beter onderweg kunnen zijn dan in
een auto zitten wachten. Op nieuwjaarsdag is zo’n beetje alles wel gesloten
immers. Terug naar Utrecht dus, vijf minuten van André’s huis
vandaan…
Nadat we in het kantoor van Prorail wachten op de binnenkomende trein, lopen
we richting perron om de sleutels in ontvangst te nemen. Gelukkig is
alles goed gegaan en kunnen we opnieuw richting Schiedam. Ik merk dat
de slaap er aardig in begint te hakken na al die uren achter het stuur.
Ben dan ook blij als we tegen half twee eindelijk de voor- en binnendeur
kunnen openen! Wat een actie!
Ik val als een blok in slaap en kan er maar moeilijk uitkomen als om zeven
uur de wekker gaat. Tot mijn ongenoegen sneeuwt het buiten ook nog eens
behoorlijk en alles bij elkaar begin ik dan ook aardig mijn twijfels
te krijgen over deze visdag. Ik besluit er maar gewoon voor te gaan
en hoop maar dat alle frustratie omgezet kan worden in een paar mooie
vangsten. Beneden is André al bezig om de soep klaar te maken
en na het smeren van een flinke stapel brood kunnen we op weg. Eerst
echter nog even de auto ontdooien, die het ook niet echt fijn vind met
de heersende omstandigheden…
Als ik mijn auto mag geloven was het toch wel erg koud…
We rijden weg en ondanks de sneeuwval zijn de wegen nog behoorlijk goed
begaanbaar. Alleen het laatste weggetje, wat niet gestrooid dan wel
geschoven is, levert nog een mooie glijpartij op. Gelukkig haalden we
de vluchtheuvel niet want dan was het feest toch wel compleet geweest…
Even later rijden we de dijk op en kunnen we genieten van een schitterend
besneeuwd landschap. Dat heeft toch ook wel wat!
Bij de helling komen we nog wat Belgische collega vissers tegen. De meeste
verklaren ons voor gek, maar vinden het toch ook wel weer stoer. Wij
verklaren hen uiteraard voor mietjes in hun zogenaamd verwarmde bootstoelen
en de sfeer zit er dan ook goed in. Nadat we nog drie euro per persoon
aan de havenmeester moeten afstaan om onze bellyboats bij de helling
te water te mogen laten (het moet niet gekker worden), stappen we in
onze waadpakken en gaan we te water. Normaal gesproken zou ik direct
zijn omgekeerd en ergens anders zijn ingestapt maar onder deze omstandigheden
is dit toch wel zo’n beetje de enige optie.
Diehards? Of die stupids?
We peddelen de haven uit en komen gelijk bij een steil talud naar diep
water. Terwijl de natte sneeuw onze gezichten rood kleurt proberen we
wat te verticalen. We blijven echter zonder resultaat en ik heb er al
snel genoeg van. Ik kom voor grote baars en deze vang je toch het meest
door gewoon de kanten uit te gooien. Daar waar het talud van amper 2
meter afloopt naar dieper water patrouilleren de grote baarzen. Een
voorbij zakkende shad wordt daarbij direct onderschept.
Ondanks de kou kiezen we toch voor ondiep water
Het is lastig vissen. De wind (3BFT) is niet echt krachtig maar wel aflandig
en dus drijf je dan wel steeds weg van het talud, danwel vis je achterstevoren.
André probeert het toch nog wat dieper terwijl ik me echt concentreer
op het ondiepe plateau. Ze moeten er gewoon liggen en dus is het een
kwestie van doorbikkelen. Boot boven een meter of zes, dwars op het
talud en dan half achterwaards vissen. Erg prettig is het niet, maar
ik besluit gewoon door te zetten. Als ik na een kleine twee uur een
heerlijke snok op mijn shad krijg is de beloning dan ook groot. In een
klap zijn de frustraties verdwenen als een grote baars heerlijk de lichte
baitcaster doet krommen. De vis neemt zelf nog twee keer kort lijn,
maar komt dan moegestreden in het oppervlak. Een schitterende 42er mag
snel op de plaat!
Super sterke vis, prachtige beloning!
Nadat ik de vis weer terug heb gezet vist André ook weer werpend verder.
Het zal zijn 2e of 3e worp zijn als hij onderaan het talud een mooie
sluiperige aanbeet krijgt. Al snel zien we een mega baars in het oppervlak.
Die is echt enorm! BAF! Ook mijn hengel slaat krom. De 12cm Salt Shaker
is met grof geweld gepakt en ook dit hangt er zwaar in. Wat een gekkenhuis!
Zo vis je een tijd voor nop en zo zit je beide vis te drillen. Terwijl
André zijn vis land zie ik een mooie 70+ snoek bovenkomen, welke
na twee keer kopschudden de haak weet te lossen. Heel rauwig kan ik
er niet om zijn, die bak van André verdiend alle aandacht!
Wat een vetzak!
Een mega dikke baars ligt bij André op schoot. We zijn er beide stil
van. Moet wel een nieuw PR zijn. Zou ze de magische vijftig halen? Die
laatste centimeter komt ze kort, maar dat kan ons niet deren. De omvang
en bouw van deze vis maken deze vis tot een echte kneiter.
Een schitterend nieuw PR!
Als we na deze vis nog een uurtje door vissen beginnen mijn voeten zo langzamerhand
toch wel erg koud te worden. Het is dan ook tijd voor een pauze en vooral
een warme kop soep! We peddelen richting oever en stappen daar het water
uit. Stijve benen en een gladde ondergrond zijn niet bepaald de ideale
combinatie zoals André al snel laat zien. We genieten van de
soep en broodjes en springen wat in het rond om weer een beetje op temperatuur
te komen. Daarna maakt André met zijn flippers nog even een schitterend
reuze eenden spoor alvorens we weer te water gaan. Ben benieuwd hoeveel
vogelaars er zondag op de dijk hebben gelegen… Die zijn…. die zijn….
Enorm!
Even ‘opwarmen’…
Multifunctioneel…
We peddelen weer naar de rand van het talud en als even later de wolken
uiteen drijven mogen we eindelijk genieten van wat zonne warmte. Tjonge
wat voelt dat lekker en al helemaal omdat de wind ook wat is gaan liggen.
Als ik na een klein uurtje dan ook nog eens een heerlijke dreun op mijn
shad krijg is het plaatje compleet. Het betrefd weer een prachtbaars
in schitterende conditie. Vierenveertig centimeter en puntje gaaf. Tijd
voor een paar platen!
Een half uurtje zon bracht opnieuw een mooie baars
We vissen stug door in de hoop nog een paar mooie baarzen te kunnen verschalken.
De zon maakt weer plaats voor bewolking en de temperatuur daalt merkbaar.
Ze voorspelden voor het einde van de middag meer wind en als deze dan
ook een beetje begint aan te trekken besluiten we maar terug te gaan
naar de haven. We willen nog een stek proberen die bovendien mooi in
de luwte ligt. Mocht de wind dan echt doorzetten dan kunnen we tenminste
nog behoorlijk vissen.
Een klein uur later pompen we opnieuw onze bellyboats op en stappen we te
water. Wat gelijk opvalt is dat het water hier ruim een graad warmer
is dan op de eerste stek. Nu is het nog steeds bar koud, maar wellicht
scheelt het toch qua actie. We proberen eerst een goede snoekbaarsstek
maar deze geven nog geen thuis. Het is ook meer een avond stek en dus
besluiten we later terug te keren. Eerst maar eens kijken of we nog
een mooie baars kunnen verschalken.
Drie maart vorig jaar ving ik hier mijn huidige en inmiddels geëvenaarde
PR van 47cm. Dezelfde plek is dan ook de eerste die ik aan doe en geconcentreerd
vis ik mijn 12cm Fin S langs het steigertje. Als ik aan het einde van
de steiger nog geen aanbeet heb gehad ben ik bijna teleurgesteld. Ik
vis nog een paar meter verder en dan volgt plots een solide aanbeet.
De haak wordt gezet en een zware vis stampt er stevig op los. De vis
lijkt in eerste instantie een snoekbaars te zijn, maar knokt dichter
bij het oppervlak toch echt als een baars. En wat voor een! Direct als
de vis boven komt bedenk ik me dat deze wel heel erg op die van afgelopen
voorjaar lijkt en niet alleen qua fomaat. Maargoed hoe groot is die
kans?
We schieten een paar platen en dan volgt het meten. Mijn handen zijn koud
en stijf en als de vis practisch goed ligt gaat ze met een klap overboord.
46 of 47, iets in die richting. Wat een schitterende hoge en dikke vis
weer. De exacte maat kan me eigenlijk niet heel veel boeien. De gedachten
over de vele kilometers en kou zijn voor mij definitief verdwenen. Dit
is gewoon genieten!
Oude bekende?
We peuteren nog een uurtje door maar het mag niet baten. De schemer doet
zijn intrede en dus zetten we nog een maal maximaal in op snoekbaars.
Na een klein half uur krijg ik een mooie knal op de Fin S. Helaas lost
de vis halverwege. Ook André krijgt kort erna een aanbeet. Ditmaal
op zijn bijhengel en helaas hangt de vis niet. Jammer dat er voor hem
niet wat meer actie in zat vandaag, want wat we hierna ook proberen
hierna, het blijft akelig stil onder water. Tegen half zes stappen we
voor de laatste maal de kant op. Spullen opruimen, kop warme soep naar
binnen en dan kan de terugweg beginnen.
Die avond verergert het weer wat me doet besluiten de terugreis naar Kampen
maar af te blazen. Kapot en tegelijk doodmoe van de kou vind ik het
gewoonweg niet verantwoord. André gaat met de trein huiswaards
en Judith en ik besluiten eerst maar eens heel lekker uit te slapen op zondagochtend.
Ook wel eens lekker…
Na het vergelijken van de foto’s heb ik tot mijn verbazing kunnen vaststellen
dat het inderdaad dezelfde 47cm baars betrof als die ik op 3 april 2009
ving. De lichte vlek op de borstvin en vorm van de buikvinnen gaven
de doorslag. De havenmeester dus, deze baars!
Groet,
Volkmar Strikkers en André de Wit
