Location GTX – Deel 6

Vandaag vis ik met Mark, in de boot van gids Irwan. Het weer is flink opgeknapt en het belooft een mooie dag te worden. Irwan kent het gebied erg goed en onderling stemmen hij, Halim en Bahá af welke boot waar zal gaan vissen. We laten ons graag leiden in deze en sturen eerst af op een grote school aasvis, welke ’s ochtends vanaf de houseboat al te zien was.

Normaal zouden de GT’s dit soort scholen moeten schaduwen, maar vandaag is dit niet het geval. Het water is, na de heftige regen van gisteren, nog verder afgekoeld en daar worden de GT’s lui van. Het gas gaat open en we varen naar de buitenkant van de eilanden groep, om daar de rotsformaties en kleine eilandjes af te gooien. Hier moeten in principe altijd wel wat rovers rondhangen, ongeacht de omstandigheden. En is het aan ons om die luie heethoofden te triggeren.

Ik ben vandaag, na het eerdere succes, gestart met mijn SPP140 duikende popper en besluit hem er gewoon niet meer af te halen. Het vertrouwen is er, hij vist lekker en deze combinatie moet gewoon vis opleveren. Het duurt niet lang of hij wordt in het woelige water onderschept met een flinke klap, maar helaas hangt de vis niet.

We vissen door, terwijl Ronald en Pascal ook in dezelfde buurt gooien. Dezelfde eilandjes worden bestookt, daar waar zij linksom gaan, gaan wij rechts. Plots zien we Ronald hard aanslaan. Een GT wordt na een heftige strijd geland. Er staat een beste wind namelijk, die het niet gemakkelijk maakt om überhaupt te blijven staan, laat staan met iets heel boos aan de andere kant van de lijn!

Vlak bij de plek waar Ronald zijn GT ving slaakt Mark opeens een kreet. Zijn Starwalker stickbait is gegrepen en hij moet zijn uiterste best doen om aan boord te blijven. Steunend tegen de rand van de boot lijkt hij net de macht over de vis te krijgen, maar dan schiet deze jammerlijk los… Een vloek met een zachte G volgt, alvorens we verder kunnen.

Hierna ben ik aan de beurt, en hoe! Bij het eerstvolgende eiland wordt mijn SPP140 met een mega klap uit het oppervlak gerost. Moeilijk te zien gezien de warp-speed aanbeet, maar het leek een grote barracuda die direct meters lijn neemt. Ik probeer zo goed als het gaat aan te slaan en rem de spoel af met de hand om te voorkomen dat de vis het eiland rond, maar dan… Ook los…

Gloeiende! Is het weer zo’n dag? Tien minuten later weer een klap, weer een barracuda en… Weer los… Wel actie, dus we besluiten het eiland nog maar eens te ronden. Op de plek waar ik de grote barracuda loste volgt weer een aanbeet. Ditmaal van een GT, welke wordt gemist. De groep blijft echter volgen en een andere GT grijpt mijn SPP alsnog. Ik beul de vis zo snel mogelijk naar de boot, want lossen gaat nu echt niet meer gebeuren, maar de baby GT is een kleine troost voor de eerder gemiste en geloste vissen.

Een baby, maar toch blij mee!

We vervolgen onze weg als we in een mega school jagende bonitos terechtkomen. We kunnen het niet laten om een poging te wagen er één te vangen. Maar telkens is de school net buiten werpbereik als we ze willen aangooien. Allemachtig wat verplaatst die school zich snel! Na een kleine tien minuten besluiten we het maar op te geven. De wind trekt verder aan en zodoende moeten we terug naar de luwte kant van de eilandengroep, daar waar we vanochtend begonnen waren.

Hier beginnen we op een ondiep rif waar volgens Irwan vaak groupers liggen. Het beruchte grouper rif dus, waar Ronald en ik eerder naar gezocht hebben. De fonteinkruid-achtige planten waar we naar zochten staan er echter nog niet, die komen pas later in het jaar op. Niet zo gek dus, dat we niet vonden waar we naar zochten.

Gedurende de drift word mijn SPP regelmatig aangevallen door pufferfish, grouper en coral trout achtigen. Allemaal erg klein en het is bizar dat de dan toch zulk groot oppervlakteaas aanvallen. Als we aan de andere kant van het eiland komen liggen er wat rotsformaties op het ondiepe rif. Ook wordt het direct na het riff gelijk erg diep. “Very good GT spot”, zo verteld Irwan. Het is echter al een tijdje akelig stil aan het GT-front en terwijl we op de automatische piloot door vissen, ouwehoeren Mark en ik over van alles en nog wat.

Als de drift klaar is vaart Irwan terug voor een tweede drift. We begrijpen niet zo goed waarom, aangezien GT’s meestal binnen 2 worpen op een stek je aas gevonden hebben. Hij zal het wel weten echter, dus gooien we lekker door. En dan, terwijl ik tegen Mark sta te praten en zodoende de verkeerde kant op kijk, wordt “out of the blue” mijn SPP met een waanzinnige klap onderschept, precies op de rand van het rif. Ik wordt letterlijk rondgedraaid en kan heerlijk terug hengsten om de haak te zetten. Van 0 naar 100% adrenaline in een tiende seconde. Ik moet echt vol aan de bak!

De vis scheert langs de rand van het rif en zelfs met een kleine dertien kilo slipdruk houd ik haar niet tegen. Gelukkig koerst de vis richting open water en dus is het relaxed drillen. Nou ja, de vis duikt constant onder de boot door en doende kruip ik door de punt van de boot, om hengel en vooral lijn vrij te houden van de romp. Met dertig meter water onder de boot en een GT die even zo diep zit, is het een pittige sleurpartij, maar dan komt er een prachtige GT boven. Echt een chunky vis, geweldig!

Diep water, boze GT, maak je borst maar nat!

Super vis!

Mark, die na zijn geloste GT geen actie meer heeft gehad, vind dat ik nu wel genoeg gezwijnd heb en stelt dat de volgende vis voor hem is. Ik vind het allemaal best en pak er een colaatje bij. Die heb ik wel verdiend!

Na een kwartiertje rust begin ik weer te gooien, want we naderen het uiteinde van het eiland. Dit zijn altijd topstekken, want hier wordt de stroming van richting veranderd. Irwan stuurt de boot vrij dicht langs het eiland waardoor we beide tot de rotsen kunnen gooien. Er staat misschien anderhalve meter water onder de boot en je kunt je amper voorstellen dat hier een rover ligt. Je ziet namelijk niets zwemmen, behalve kleine rifvisjes. Anderzijds, waar kleine visjes zitten, zitten ook rovers en dat wordt bevestigd wanneer mijn SPP140 recht onder de hengeltop gegrepen wordt, net als ik hem uit het water wil tillen. Die zag ik dus echt niet aankomen! Een bizarre dril volgt met alleen de leader uit de top en een target vis daar twee meter onder, want dat heb ik al gezien. Ik moet mijn uiterste best doen om de vis uit het koraal te houden zonder de hengel aan stukken te trekken, maar het lukt en mijn mooie dag wordt alleen maar beter.

Wat een gaaf beest!

Een “geen idee hoe die heet grouper”, wat een prachtige vis! We dopen hem tot “blue spotted lemon grouper” en qua fruit zitten we er niet eens zo gek ver naast. Eenmaal thuis blijkt het namelijk een Passion Fruit Coral Trout te zijn. Wat een onwijs gaaf beest. Chagrijnige kop, dikke vette ponstanden, stekels rondom en een kleurenpatroon alsof hij met de hand geschilderd is.

Alsof hij met de hand geschilderd is

We vissen door, maar na een uur wordt het wel duidelijk dat de beet er helemaal uit is. “What time is it?” Vraagt Mark aan Irwan. Ik denk nog bij mezelf waarom vraag je dat aan iemand zonder horloge of wat dan ook, maar Irwan tilt resoluut zijn voet tien centimeter op en verteld ons vervolgens dat het elf uur is. “How do you know that?” Reageert Mark verbaasd. I just know, lacht Irwan. Mark begint te grijnzen en pakt zijn Ipad uit de tas. “See, you’re telling stories, it’s 10 ‘o clock.” Zegt hij tegen Irwan. Ik zie zijn mondhoekjes langzaam omhoog komen en krijg zo het vermoeden dat Irwan wel gelijk had. Die tilt opnieuw zijn voet op en is resoluut. No, eleven, your computer is wrong.  Mark barst in lachen uit, maar is onder de streep vooral verbaasd. Want Irwan had toch echt gelijk, zes over elf is het!

Irwan legt het kort uit. Door zijn voet/hand op te tillen ontstaat er een schaduw. Naarmate de ochtend vordert wordt deze schaduw steeds kleiner, de zon komt immers hoger aan de hemel, en gedurende de middag wordt de schaduw weer groter als de zon zakt. Ervaring doet de rest, hij leest de tijd op vijftien minuten nauwkeurig. Prachtig om deze “nature skills” te zien!

We besluiten richting de houseboat te varen. Die is, terwijl wij aan het vissen waren, verkast naar het andere einde van de eilandengroep. Dichterbij Mystic Reefs, waar we morgen zullen gaan vissen. Zeker een uur varen vanaf hier, dus dan zijn we mooi op tijd voor de lunch.

We nemen plaats op het bankje en absorberen de geweldige natuur om ons heen. Ik blijf het zeggen, maar wat een voorrecht om hier te mogen zijn. Het is bijna moeilijk te geloven gewoon. Terwijl we lekker wegdromen wijzigt Irwan plots de koers. Many hunting fish, klinkt het. En inderdaad. In een smalle doorgang tussen twee grote eilanden wordt volop gejaagd! We varen er heen en als we dichterbij komen zie ik twee rifhaaien over het rif schuiven, naast de vreetorgie. Ik gooi mijn SPP erheen, maar ze zijn er al vandoor voordat deze land.

We pakken de light tackle hengels, want zo te zien is het weer een grote school bonitos die het speldaas het leven zuur maakt. Ze jagen de kleine vis letterlijk de kant op, er is geen ontsnappen aan. Maar ook nu verplaatst de school zich razend snel langs de oever en zijn we telkens te laat. Ik heb een Shimano Waxwing aan mijn speld hangen, welke super ver gooit en bovendien perfect de aasvis imiteert. Als de jaagpartij benedenwinds op een meter of honderd bij ons vandaag plots weer start, besluit ik de gok te wagen. Ik haal vol uit in de juiste richting, met de wind mee. Of ik smijt nu mijn Waxwing vol de kant op, of ik stop hem op tijd af. Op gevoel rem ik de lijn af en warempel, het aasje land midden in de jaagpartij. Twee slagen aan de molen zijn vervolgens genoeg voor een enorme beuk.

De slip giert het uit en het gebonk is veel te traag voor een bonito. Ik begin dan ook het vermoeden te krijgen dat ik een probleem heb nu… : )

Met de 80 grams spinstok kan ik de vis onmogelijk sturen. Die giert langs rotsen, op slechts enkele meters uit de kant. Het is er misschien een meter diep en eigenlijk zit ik te wachten tot  de boel afgesneden wordt. Maar met maximaal druk zetten krijg ik de vis uiteindelijk naar open water. Ik ben er nog niet, het wordt mijn langste dril van de vakantie. En dan blijkt het gewoon een baby GT te zijn, misschien vijftig centimeter lang! Ongelooflijk wat een gevecht gaf deze kleine rakker!

Ik onthaak de vis snel en we proberen de school terug te vinden, maar deze is gestopt met jagen. Doorvaren dus maar naar de houseboat. Tijd voor lunch.

Een half uur later komen de andere twee boten ook aangevaren. Het blijkt dat wij, beter gezegd ik, nogal de wind mee had(den) deze ochtend. Want behoudens die ene GT van Ronald is er niets meer gevangen. Wat een verschil!

Na de lunch besluiten Pascal en Ronald eerst te gaan snorkelen, terwijl de rest van de groep even rustig aan doet. Na twee slechte visdagen op rij is de motivatie een beetje weg en dat is begrijpelijk. De lange dagen en fysiek zware dagen beginnen hun tol te eisen en als de visserij dan tegenvalt, is het lastig om er vol voor te blijven gaan.

We stellen voor dat Lesley en Ron met ons mee varen tijdens de middagsessie. Irwan stuurt het doolhof van eilanden in, slaat hele stukken over maar wijst af en toe welke stukken we af gaan gooien. Het is inmiddels inkomend tij en zodoende begint het fors te stromen in de smalle kanalen tussen de eilanden. Tel daarbij op dat er weer flinke buien langstrekken, waarmee de wind aanzwelt, en je kunt je voorstellen dat het een aardige klotsbak begint te worden. Ondertussen heeft Mark nog maar één doel voor ogen op dit hobbelige zeetje. Hij heeft tussen de middag de kok uitgedaagd om eens iets “echt spicy, niet van die slappe hap” voor te schotelen. Nou, daar is de kok ruimschoots in geslaagd. Met lichte spoed zetten we Mark af op een, tot dat moment misschien wel bewoond, eilandje. Een kleine tien minuten later komt hij terug, zonder boxer, zo vermeld hij met een grijns. Nouja… Dit eiland strepen we dus maar door op de kaart… Na weer een uurtje vruchteloos gooien, waarbij Lesley en Ron grotendeels voor ons uit vissen, besluiten ze hun geluk toch elders te beproeven.

Onbewoonbaar verklaard…

Waanzinnige stekken

Wind, stroming, klotsbakken!

Wij vissen nu het gebied af wat zij net afgooiden en als Mark heel even gaat zitten om wat te drinken, hij stond de hele tijd voorin de boot te gooien, krijg ik exact op de hoek van een eiland een waanzinnig harde aanbeet. Twee grote ogen kijken me aan en ik hoor iets in de trant van Nondejus, terwijl mijn hengel tot het handvat kromgetrokken wordt en er lijn genomen wordt alsof het niets is. En ik herhaal het nog maar eens… Dertien kilo slipdruk..!

Ik zet me schrap tegen de rand van de boot terwijl de vis probeert de hoek van het eiland  te ronden. Dat mag natuurlijk niet gebeuren en zodoende blijft er maar één optie over. Hand op de spoel en afwachten wie er mee geeft. De hengel, de lijn, of de vis. Het lijkt echt fout te gaan want de vis blijft, ondanks mijn hand die op de spoel drukt, toch lijn nemen, maar dan draait de vis toch.

Tijd om bij te komen is er echter niet, want de vis gaat nu net zo hard de andere kant op, rakelings langs de rotswand en ditmaal met de stroming mee. Ik moet echt alles op alles zetten om de vis die niet te laten bereiken, maar gelukkig lukt me dit. Als de vis na nog de nodige rondjes onder de boot boven komt sta ik ietwat verbaast te kijken naar het formaat. Dat had ik echt veel groter verwacht!

Een dril om nooit te vergeten

Erg vette plaat!

Mark schiet een paar toffe platen te midden van de klotsbak en dan mag de vis weer zwemmen. Een gevecht om nooit te vergeten dit, wat een bruut geweld! En een paar worpen later is het weer raak. Mark is met stomheid geslagen, alweer? Het blijkt weer zo’n maffe Titan Triggerfish te zijn die de grote SPP140 gegrepen heeft. Merkwaardig genoeg ben ik de enige die deze vissen vangt gedurende de trip en zodoende dopen we ze maar om tot Strikkersfish.

” Strikkersfish”

Maar zo hectisch als deze 10 minuten verliepen, zo tam verloopt de rest van de middag. Er gebeurt werkelijk helemaal niets meer, ook al vissen we de meest fantastisch ogende stekken af. Mij zal het allemaal worst zijn, maar ik had Mark echt nog een mooie vis gegund na alle uren smijten. Als het begint te schemeren besluiten we de handdoek in de ring te gooien en terug te gaan naar de houseboat. We zijn de eersten en dat stemt ons hoopvol, zou de rest de vis gevonden hebben deze middag?

Je wordt er stil van…

Armoede, of juist rijkdom?

Je zult er maar wonen!

Je waant je in de prehistorie hier

Ondertussen zakt de zon weg achter de eilanden en voor het eerst deze week zien we een zonsondergang waar dit gebied bekend om staat. Eindelijk een middag zonder al te veel bewolking en het is tijd om de camera te pakken, want wat zakt die zon hard!

Genieten

Als de rest van de groep terugkomt blijkt Lesley een GT gevangen te hebben en ook Koning Halim ving nog een GT. Pascal had echt weinig geluk en loste helaas twee GT’s. Nog steeds niet wild dus, maar in ieder geval actie. Weten we waar we morgen heen moeten, want de mannen hebben op een ander soort stek gevist, genaamd Mystic Reef…

Koning Halim, met recht een Koning!

Groet,
Volkmar Strikkers

Gerelateerde artikelen:

• Location GTX – Deel 7 “De finale”
• Location GTX – Deel 5
• Location GTX- Deel 4
• Location GTX – Deel 2
• Location GTX – Poppervissen in West Papua – Deel 1