Fishing the Mexicoast – Deel 3
Half zes, de wekker wekt. Voor het eerst wordt ik er wakker van, voorgaande dagen stond ik ruim voor de wekker al naast mijn bed. De lange dagen in de zon beginnen te voelen. Vanavond vroeg naar bed…
Eenmaal aan de ontbijttafel is Blanca al druk in de weer met de lunch. Brood uit de oven, vers fruitsap op tafel. Ongelofelijk hoe we verwend worden hier. André komt ook uit zijn slaapkamer, we zijn compleet. Snel een homp brood naar binnen en dan hop de auto in. Vandaag gaan we opnieuw langs het strand gooien. Dit is uiteindelijk toch de visserij waar we voor kwamen. Wel nemen we voor om, indien het weer helemaal niets is, vroegtijdig te wijzigen van plan. Wij kunnen nog zo graag willen, als moeder natuur het er niet mee eens is heeft het weinig zin om door te zetten. Gelukkig hebben we nog een paar opties.
Net als voorgaande dagen varen we reeds langs de kust als de zon opkomt. Georges vist, net als eergisteren, niet mee en zodoende hebben André en ik alle ruimte om voluit te gooien. Dit doen we dan ook en de Rangers, GT Ice Creams, pilkers en andere werpkanonnen vliegen worp na worp richting branding. De eerste drie uur smijten zeggen genoeg. Geen enkel teken van leven, echt helemaal niets! Oké, zeeslangen zien we ongeveer elk kwartier en hier en daar schrikt eens een vliegende vis of sardine weg voor ons kunstaas. Maar de rovers waar wij het op voorzien hebben, die geven geen thuis. We hakken de knoop door. Dit is zinloos zo, verder de zee op en zoeken naar actieve vis. Misschien hebben trekt het nog bij en kunnen we later deze weken wel succesvol onder de kust vissen, voor nu vergeten we deze visserij maar even.
Terwijl de kust achter ons verdwijnt wijst Jezus ons op duikende vogels, nou ja, zie het als tien witte pixels op een 5 megapixels grote horizon-foto. Het is echt ongelofelijk op welke afstanden deze man beweging kan zien. Fillo draait het gas open en we varen richting de plaats delict. Jagende skipjacks, zo verteld Jezus. Klein schooltje maar, dus heel klein aas gebruiken en dat over de school heen werpen. Dan komen de voorste vissen hem het eerst tegen. Nou, we kunnen gooien wat we willen maar deze skipjacks zijn uit op nog kleiner aas kennelijk. Na een vijftal pogingen (na elke worp is de school alweer een 50-100 meter verplaatst) geven we het op en zoeken we verder.
Tortuga…
Nuttige beesies die schildpadden…
Muy grande pez! Veert Jezus een uur later op. Hij wijst naar grote plonsen in de verte maar komt direct terug op zijn uitspraak. No, delfines, oftewel dolfijnen… Een groep van zo’n 25 stuks komt recht op de boot afgeraasd en André en ik grijpen de video en fotocamera erbij. Meestal blijven dolfijnen de boot wel even volgen, maar deze racen in één streep door. Dat waren er best veel, roep ik naar Georges. Nee, dit is nog niets, krijg ik terug. Ow? Ik moest eens weten…
We zien wederom veel zeeschildpadden vandaag. Ik denk niet als ik overdrijf als het er 50 geweest zijn. Één er van zit in een benarde positie. Verstrikt in een grote lap landbouwplastic hangt hij wat rond in het oppervlak. De boot wordt er naartoe gestuurd en Fillo grijpt het stuk plastic stevig beet. De schildpad heeft nauwelijks kracht en kan zodoende gemakkelijk naar de boot gesleept worden. Daarna wordt het dier, toch rond de 30 kilo, in één beweging door Fillo aan boord getild. Het plastic wordt verwijdert en de schildpad bedankt ons hartelijk.
Dat ziet er niet goed uit…
`Euh ja nou bedankt en tot ziens maar weer he!`
Haar vrijheid tegemoed
Twee uur later zitten André en ik naar hetzelfde punt aan de horizon te kijken. Zie jij ook duikende vogels, vraag ik. Ja, lijkt er wel op! Na deze wederzijdse bevestiging durven we het aan en we wijzen Jezus op iets wat hij nog niet gezien heeft. We hebben het bij het juiste eind en Fillo verandert van koers. Als we dichterbij komen zien we waar de vogels naar duiken. Een dode schildpad. Hmmm, voor niets deze kant op gevaren? Dan opeens een paar grote kolken om diezelfde schildpad heen. Jacks! We beginnen direct te smijten en het duurt niet lang alvorens een grote vis mijn pilker mist en vervolgens volgt tot aan de boot. Wat is dat toch met die volgers hier?!
Un momento, Jezus vraagt ons te stoppen met werpen en dan varen we volgas weg van de schildpad. Huh? Maar daar zaten… Ow wacht… Dus…. De complete witte brigade van Puerto Escondido hangt een eindje verderop in de lucht. Daar is veel meer aan de hand!
Met de hengels in de aanslag racen we naar de jachtpartij. Zodra de motor uit gaat smijten we beide ons kunstaas over de school. Binnen twee slagen mist André al een beet en weer twee slagen later giert de lijn van zijn spoel. Ik krijg ook een immense beuk maar de vis hangt niet. Nog voordat ik een tweede worp in kan zetten heeft de school zich weer verplaatst en aangezien André staat te drillen kunnen we er niet achteraan. Ik pak dan ook een videocamera en begin te filmen.
Een gevecht wat maar duurt en duurt. Werkelijk ongelofelijk hoeveel kracht zo’n jack uit dat iele staartje perst. We bevinden ons boven diep water nu en dat werkt in de jack zijn voordeel. Dieper en dieper ploegt ze door de slip. Paar meters winnen, paar verliezen. Het gaat zo een minuut of tien door alvorens er wat kleur uit de diepte omhoog komt. Nog een meter of tien te gaan dus en dat is best een eind met een jack die nog steeds geen zin heeft. Toch is het André die aan het langste eind trekt en even later mag hij op de foto met zijn eerste pacific jack crevalle. Prachtige vis, die wil ik ook!
André met zijn eerste pacific jack crevalle
We maken ons klaar en dan racen we terug naar de school. André heeft zijn kleine subwalk inmiddels vervangen door een waxxwing en haakt direct na het landen weer een jack. Mijn pilker wordt genegeerd en ik vrees dat ik mijn kans opnieuw gemist heb. Dan schiet de vis van André los en dus kunnen we de school blijven volgen. Bij de volgende goede gelegenheid smijt ik mijn pilker midden in de kolkende watermassa. Ik sluit de beugel en vond dat al vreemd gaan… ZZZZZZZZZZZZZZZZZzzzzzzzzzzz daar vliegen de eerste tientallen meters lijn al van de spoel. Gepakt bij het landen!
De vis gaat er niet zo ver vandoor als die van André, maar dendert gelijk schuin voor de boot langs de diepte in. De sportex staan in maximale curve. Wat is het toch mooi dat zoutwatervissen! De dril is een kopie van die van zojuist. Recht onder de boot bonkt een boze jack en aan mij de eer om hem in het oppervlak te krijgen. Tien minuten later is het zo ver en grijpt Fillo de vis resoluut bij de staart. Binnen, één van mijn targetvissen voor deze trip! Vet!
Hier kwam ik voor!
Ik zet de vis terug en dan kan het zoeken weer beginnen. In de verte zien we nog wat meeuwen duiken, al zeker een halve kilometer van ons vandaan. We racen erheen maar de school jacks lijkt gesplitst te zijn in kleinere groepen. Dat maakt het vissen moeilijker want de voedselnijd is dan minder. Het blijft dan ook bij die twee vissen en terwijl de meeuwen terug richting de kust vliegen plof ik neer onder het zonnedak. Eerst maar eens wat drinken. Dit is best hard werken zo!
We zoeken nog een tijdje door maar vinden geen jagende vis meer. Potje verticalen dan maar? We stemmen er mee in en Jezus stelt voor naar wat onderwater rotsen te varen niet al te ver weg. Zonder dieptemeter of GPS stoppen we een kilometer of twee uit de kust. Hier liggen de rotsen. Euh, oké… Een beetje vertwijfeld laten we onze shads zakken maar verdomd hij heeft nog gelijk ook! In no time komen de eerste starry groupers boven. Vooral mijn shads zijn erg in trek. André, die geen kleine shads bij zich heeft, vist met een pilker en vangt daar toch beduidend minder op.
Nieuwe salt shaker -> triggerfish -> einde salt shaker…
Een aantal starry groupers verdwijnen in de koelbox van Jezus, een andere mag direct op de snijplank. Omdat de voorraad shads op één na opgevreten is zullen we verder moeten met reepjes grouper. Super taaie huid en gaat zodoende langer mee dan welke shad dan ook. Plus, het vangt vis! Soortgenoten, maar ook triggerfish en andere groupersoorten. Na de zoveelste vis onthaakt te hebben laat ik de loopkop met reep vis weer overboord vallen. Er blijft echter maar lijn van de spoel lopen. Is het hier opeens dieper of zo? Vraag ik aan André. Nee niet echt… Dan valt het me op dat de lijn schuin wegloopt. Ik klap de beugel dicht, sla aan en… Muurvast..?
Of toch niet… Want wat ik gehaakt heb begint namelijk heel traag, maar zonder enige moeite richting bodem te zwemmen. Dat kan maar één ding betekenen en dat is dat ik nu een probleem heb… Een probleem in de vorm van een grote boze rog aan de andere kant van de lijn…
Kansloos… Volstrekt kansloos sta ik de komende vijf minuten met een tot in het handvat gekromde hengel te wachten. Sporadisch krijg ik de vis een meter van de bodem gesleurd, maar vanaf dat moment moet ik weer lijn op de molen draaien en bij de minste drukvermindering ligt ‘el rayo’ weer op de bodem… Oké, en nu?
Dit wordt ‘m dus niet…
Fillo start de motor. Alles of niets dan maar. Het lijkt een beetje op het opgeven van een stuk kunstaas, muurvast geparkeerd in de bodem. Hand op de spoel, hengel naar de vis wijzen en dom achteruit varen totdat er iets meegeeft, of het begeeft. Even komt de rog iets mee, maar dan lazer ik zowat achterover in de boot. Jammer joh… Alles eraf? Nee, gewoon losgeschoten. Zelfs de loodkophaak ziet er nog keurig uit, prima kwaliteit dus, dat dan weer wel!
Het is dan tegen drieën en we besluiten dat het mooi geweest is voor vandaag. Een pelikaan ziet dat ook en hoopt op een lekker maal. Nou, dan hebben wij goed nieuws voor hem. Zongebakken grouper is het vandaag. Daar blijkt de pelikaan echter weinig mee te kunnen. Kleine stukjes gaan nog net, maar die hele grouper is toch net even te hard en stekelig…
Toeschouwer
We varen terug en stappen even later tevreden het strand op. Oké, het is nog alles behalve goed, maar met beide een fraaie jack hebben we in ieder geval één van de vissen waar we voor kwamen. We spreken af dat Jezus voor vers aas zorgt morgen en dan gaan we eens flink lopen meuren daar bij Roca Blanca. Rubby dubby, driftend aas, freelinen, dan moet er toch wat mogelijk zijn!
Hasta Luego,
Volkmar Strikkers
Tsja John what can I say… De ca 18 pond schub die ik gisteren ving deed ook echt zijn best wel maar om nou te zeggen dat mijn spanningsmeter echt uitsloeg…
Enige nadeel van een tropenreis is toch wel dat alles, eenmaal terug in Nederland, maar een beetje slappe hap is. Duurt weer een paar maanden voordat dat weg slijt en je weer het visgevoel terug krijgt.
Groet,
Volkmar
Schildpad gered! M. Thieme zou trots op jullie zijn! Grappig dat jullie je ook zo verbazen over de kracht van die relatief kleine jacks. Ik had hetzelfde en kijk nu ietsje anders naar een 70+cm snoekbaars……….