Fishing the Mexicoast – Deel 2
De volgende morgen staan we een half uurtje eerder op, om nog voor zonsopkomst uit te varen. De zee ligt er tamelijk vlak bij en dat is wel zo prettig met een dik uur varen voor de boeg. Het is een beetje heiig, maar dat geeft de zonsopkomst wel een extra mooi sfeertje mee. Terwijl wij onze camera’s aan het werk zetten tuurt Jezus over het water. Voor de zekerheid staan er drie opgetuigde hengels klaar, maar helaas, er is geen activiteit te bespeuren.
Gaat dit ooit vervelen..?
Op de uitkijk voor activiteit
Dan, na een driekwartier varen, doemt Roca Blanca op achter de horizon. Eenmaal aangekomen zien we direct de potentie. Diep water, rotsen en bovenwater. Iemand een idee overigens waarom ze het Roca Blanca zouden noemen..? :)
Roca Blanca – Daar valt niets tegen in te brengen…
Het smijtwerk kan beginnen. Hier huizen de grote pargo’s, maar ook jack crevelle, verschillende soorten groupers, sierra’s, crocodile needlefishes en ook de pelagische rovers komen regelmatig voor een snelle snack. Kortom, er is werkelijk van alles mogelijk en dat maakt het een leuke stek om te vissen. Ik hang een 15cm subwalk aan de speld en smijt deze zo dicht mogelijk tegen de rotsen. Rap tikkend vis ik hem binnen, als na een worp of tien een wel hele beste pargo vanuit het donkerblauwe water omhoog zwemt. De subwalk wordt geïnspecteerd maar niet lekker bevonden, en daar gaat ze weer… De worp erna is de interesse echter weer gewekt en opnieuw zwemt ze mee tot aan de boot. André ziet haar nu ook, deze vis gaat ruim over de 10kg en ik ben reuze benieuwd wat er gebeurt was als ze de subwalk toch gepakt had. Gevalletje zzzzzztttttt neeeeeehh pats?! We zullen het nooit weten want ze keert de subwalk resoluut de rug toe.
Hier moet je als roofvisser enthousiast van worden…
Na een klein uurtje gooien besluit Georges het over een andere boeg te gooien. Hij prikt een shad op een loodkop en laat deze naar de bodem zakken. Het duurt niet lang voordat de shad gevonden wordt, helaas wordt de aanbeet gemist. Dat gaat zo nog een paar keer totdat er een fraai gekleurd groupertje blijft hangen. Even later vangt hij er nog één. Ook worden er in no time twee shads gesloopt. André en ik hebben genoeg gezien. Verticalen dus. André met een pilker, ik met een shad.
Georges pakt al snel een paar kleine groupers
Al snel missen ook wij de eerste beten en dan vangt André een Starry Grouper. Van deze soort blijken er nogal wat rond te zwemmen hier, want spoedig mag ook ik met mijn eerste op de foto. Ook vang ik nog een prachtig gekleurde ‘soup grouper’ zoals de gids hem noemt. Ik heb al zo’n vermoeden waar deze naam vandaan komt en de reactie is dan ook leuk wanneer ik de vis na de foto’s terug de zee in kieper. J
Starry Grouper voor André
Pacific Graysby, wat een kleuren!
We vangen nog een paar vissen bij alvorens we de rots een kwart rond varen. Hier is het Georges die kort achter elkaar twee zware vissen lost. Beide keren wordt de shad recht afgebeten, net achter de hoofdhaak. Het is echt bizar hoe weinig ze heel laten van je shads hier. Eigenlijk gewoon zielig voor de salt shakers… Sommige shads kunnen na één keer zakken, twee keer tikken alweer de kliko in. Andere houden het misschien vijf aanbeten vol… Grote tanden, maar vooral de zwemmende knipscharen maken het tot een waar slachtveld. Al het gebruikte rubber gaat op een hoop want aangezien we beide maar één zakje shads bij ons hebben zullen we creatief moeten zijn.
Belachelijke aanbeten…
De visserij is lekker afwisselend. Dan weer smijten we met middelgroot of groot kunstaas richting de rots, dan weer verticalen we voor de afwisseling. Dat verticalen gaat overigens wel ‘iets’ anders dan in Nederland. De zware sportex is niets overdreven, 30lb dyneema en een 80lb FC voorslag maken het plaatje compleet. Een 12cm shad met een 54 grams loodkop is lekker rap beneden en wordt met felle halen agressief gevist. Soms krijg je aanbeet na aanbeet, soms is het even stil. Maar man man wat knetteren ze erop en wat geven ze een sport. Een grouper van 40cm trekt een 70+ snoekbaars naar huis, niet te geloven!
Giant Hawkfish, belachelijk sterk!
Dan haak ik plots een significant zwaardere vis, die zelfs weer een run vanaf half water richting bodem neemt. Muy grande! Roep ik naar Jezus en Fillo, die direct over de rand van de boot mee turen. Wat er dan bovenkomt verbaast ons allemaal. André ving er net al 2, okerkleurige trompetvissen, beide op een pilkertje. Waren deze vissen een centimeter of 30, mijn exemplaar gaat gewoon dik over de meter! De shad zit keurig in het gekke kleine bekkie, maar ik ben er nog niet gerust op. Dat bekkie ziet er namelijk nogal zacht uit… Ik draai de slip iets losser en direct knalt het maffe beest de diepte in. Hoe een vis met zo’n ministaartje zo veel kracht kan hebben is me een raadsel! Helaas slaat dan het noodlot toe, want een eindje onder de boot schiet de vis los… Balen, ontzettend balen! Ik denk dat de haak enigszins uitgescheurd is tijdens de eerste seconden van de dril, toen ik de vis vol gas bij de rotsen weg probeerde te houden. Tsja, je verwacht nou eenmaal iets met een harde bek en een grote voorkeur voor lijnbreuk langs de rotsen… Niets aan te doen, we moeten door…
Het vangen van groupers gaat vrolijk door en ook komen er enkele pufferfish varianten boven. Zowel met als zonder stekels en dan ook nog in verschillende patronen. De soortenteller vliegt omhoog zo! Met hun knipscharen betekent elke puffer een nieuwe shad overigens, het gaat echt wel hard zo…
Puffervis, met of zonder stekels, zijn heuze shadslopers
Dan verplaatsten we ons weer naar de diepste kant van het eiland. André en ik vissen inmiddels met diepduikende pluggen. Georges gooit met een Watermonitor stijf langs de stenen. Opeens horen we hem roepen, terwijl zijn Stella krijst van geluk. Een grote vis heeft zijn water monitor strak tussen de rotsen gegrepen en is voor de volle 100% van plan daar in terug te duiken. Direct gaat alles in de zesde versnelling. Fillo start de motor en begint achteruit weg te varen van de rots, terwijl Georges maximaal druk zet op zijn tegenstander, die daar overigens niet echt van onder de indruk lijkt te zijn…
Na enkele hachelijke momenten komt de vis toch naar open water, dat is goed nieuws! Zou het die dikke pargo zijn die ik vanochtend achter mijn subwalk had? Na enkele minuten zien we kleur. Zilver, moet een Pacific Jack Crevelle zijn dus. Een hele beste ook! Weer een paar minuten later ploft Georges voldaan neer op het werpdek, wat een sensatie en wat een prachtige vis!
Een hele beste Jack voor Georges!
Ook André en ik pakken er hooglopend kunstaas bij. Het duurt niet lang voor er vijf zware jacks achter mijn Guusbaits pinky aankomen. Helaas, pakken is er niet bij. Dan slaat Georges opnieuw zijn hengel dubbel. Weer een pacific jack crevelle, zij het een stuk kleiner dan de volgende.
En dan gaat het los. Overal om de boot heen wordt gejaagd. Jacks, needlefish en tonijnachtigen hebben het voorzien op een enorme wolk sardines die door de getijdestroom langs de rots gestuwd wordt. Georges krijgt de een na de andere aanbeet, maar mist ze allemaal. Bij André en mij blijft het vooral bij volgers. “Pequeño!, Muy pequeño’ roept Jezus. Het kunstaas moet kleiner en al snel komen we uit bij pilkers en 9cm subwalks. Het is André die uiteindelijk nog een aanbeet weet uit te lokken. Een grote crocodile needlefish knalt er vandoor maar los helaas snel.
Het jagen gaat maar door. Op den duur zien we de jacks gewoon onder de boot door zwemmen. Één er van heeft het formaat dat een Giant Travelly niet zou misstaan. Wat een bak! Hadden we maar aasvissen bij ons… Even later licht opeens de halve waterkolom op onder mijn topwater. Geel, goud, blauw, een enorme mahi mahi scheert voorbij maar toont geen echte interesse helaas. Het is helemaal los hier maar de hufters hebben ons door. Ik mis nog één jack die het kunstaas op moment van landen te grazen neemt. Helaas voor mij is de pret al voorbij voordat ik de beugel maar kan sluiten… Wat een snelheid hier onder water. Ongekend!
Maar helaas, het zit er alweer op voor vandaag. Het jagen neemt af en Jezus geeft aan terug te willen. We spreken af overmorgen terug te gaan met aasvissen en rubby dubby. Kijken of we nog zo’n vreetorgie mogen meemaken. Vol goede moed blazen we terug na deze enerverende visdag, waarna we totaal gesloopt in de auto ploffen…
Hasta Luego,
Volkmar Strikkers
Prachtig verhaal en mooie foto’s man !