It ain’t over till the fat lady hits

Eind februari, met stip de periode waar ik vistechnisch gezien het meest naar uit kijk. Het is tevens de periode waarin de meeste blanks genoteerd worden. Waarom dan toch die favoriete periode? Nou… Er is geen andere week in het jaar waarin ik zulke zware snoeken kan vangen als in de week van twintig februari…

Stonden we vorig jaar een week voor de twintigste nog op het ijs te snoeken, dit jaar gooit de winter er een andere variant tegenaan. Weliswaar geen substantieel ijs, maar ongelofelijk wat een bar koude dagen zijn ons deel en er lijkt maar geen einde aan te komen. Wind, en fors ook, uit het noord oosten. Toch sta ik één a twee keer per week te gooien aan verschillende rivierplassen. Eigenlijk nog te vroeg, maar elk jaar probeer ik het weer. Blank, blanker, blankst. Het deert me niet, is allemaal ingecalculeerd…

Halverwege de week heb ik contact met Michel. Ook hij heeft wel zin in een potje jerkbaitvissen en na wat heen en weer bellen kiezen we voor een grote rivierplas, waar ook wat haventjes en meer beschutte baaien te vinden zijn. Vrijdagavond wordt een latertje, half tien eindelijk thuis van m’n werk. Snel kwak ik de spullen in de auto en zoek dan het bed op. Morgen lekker gooien, ben benieuwd.

De volgende morgen rij ik naar Michel. Bakje koffie, spullen in zijn auto en weer door. Terug op de snelweg zien we met de kilometers de temperatuur teruglopen. Vlak voor de helling noteren we minus zes…

Bij de helling treffen we nog twee vissers, beide met eigen boot. We sluiten achteraan in de rij, maar vragen ons al snel af wat de bedoeling is. Een kort praatje leert ons dat de mannen al weer van het water zijn. Niet te doen, alles vriest vast, is het korte commentaar. Hmmm, we gaan het meemaken. Boot van de trailer en het water op. De wind snijdt alles af wat uitsteekt. Ritsen helemaal omhoog, handschoenen aan. Ik heb er een hekel aan maar nu kan het niet anders.

We varen een baaitje in waar we enigszins uit de wind kunnen vissen. Het werpen kan beginnen, maar dat val vies tegen. Binnen vijf worpen ijs in de ogen. En dat ijs blijft maar aangroeien. Las je even een pauze in tijdens het binnenvissen, dan zit de boel direct muurvast. Volkomen kansloos dit, maar we zetten dom door. Misschien wel tegen beter weten in…

We steken de plas over naar een haventje. Hier vissen we echt in de luwte. Her en der wat plukjes witvis op de dieptemeter, ziet er niet gek uit. Blijft tevens een prachtig gezicht om die jerkbait elke keer naar de boot te zien hobbelen in het kraakheldere water. Na een klein half uur zie ik plots een snoek omhoog komen vlak voor de boot. Helaas heb ik op dat moment mijn jerkbait al uit het water getild.  De snoek is net zo snel vertrokken als dat ze gekomen was.

We gooien nog wat in de rondte, maar de snoek komt niet meer terug. Snap ik ook wel, verbaas me überhaupt al over deze actie eigenlijk. En ’t was nog een goede vis ook! De rest van de haven blijft het akelig stil. Terug de plas op, verderop ligt nog een haventje.

Diep weggedoken in de pakken verkassen we. Buiswater vriest direct aan, onze hengels zien er nu echt niet meer uit. In de volgende haven worden één voor één de hengelogen ontdooit, zo kunnen ze er weer een kwartiertje tegen. Daarna herhaalt het hele circus zich.

In het achterste hoekje van de haven vinden we echt de luwte, ook het zonnetje prikt voorzichtig door de wolken en heel even vriezen onze hengelogen niet langer dicht. Het is in dat hoekje waar de verlossende ‘ja hangeuh!’ klinkt. Michel is de gelukkige, maar ik ben net zo blij als hem. De dril is erg kort en gezien de watertemperatuur besluiten we de vis maar te scheppen. Niet te doen nu met de handen in het water.

Ondertussen zet de wind verder aan. We zetten de Ipilot op anker om zodoende de tijd te hebben voor wat foto’s. Ik pak mijn camera, leg mijn polaroid aan de kant en net als ik een foto wil maken zie ik dat we met een behoorlijke gang op een naar laag steigertje driften. De Ipilot, zelfs een seniele luiaard reageert sneller, is nog steeds aan het rekenen en om erger te voorkomen spring ik op om de boot af te houden. Krak… Kak…

Mijn polaroid ligt er een beetje sneu bij. Glas eruit, montuur in stukken… Klote! Terwijl ik vanaf de steiger de boot afhoud maak ik snel een paar foto’s, waarna de vis weer verder mag. We hebben er op deze manier niet echt van kunnen genieten, toch is de voldoening groot. Je moet hem maar wel even vangen op een dag als vandaag!

Michel met een ijskoude 90er

Met gesterkt vertrouwen vissen we door. We zijn een uur veder als ik wederom een snoek zie afbuigen kort voor de boot. Mooi gezicht, maar ik had toch echt liever een snoeiharde beuker gehad!

Als we de haven helemaal uitgekamd hebben varen we terug de plas op. We zoeken naar nog een plek in de luwte, maar de enige die we vinden oogt niet echt interessant voor de jerkbaitvisserij. En nu? We kijken elkaar eens aan. Hadden nog verticaalhengels meegenomen voor dit moment maar hebben beide eigenlijk geen zin in deze visserij, laat staan met de huidige wind! We hakken al snel de knoop door en besluiten er maar vanaf te gaan. Half twee, het overkomt me niet vaak. Vandaag lijkt het echter de beste optie.

Er blijken echter nog een tweetal nare verassingen voor ons bij te komen. Als eerste bemerk ik dat het een heel stuk lak van mijn eigenbouw jerkbait afgeknapt is. Nu ziet dat er best gaaf uit zo’n kaalgekloven aasje, maar in dit geval ben ik er minder blij mee. De jerkbait heeft namelijk een ratel en als die gaat lekken is het foute boel. Vermoedelijk is de lak gesprongen door krimp, na aanleiding van de kou. Het euvel staat echter niet in verhouding tot de verassing als de boot eenmaal op de trailer staat. Michel reed in oktober de vin onder zijn staartstuk vandaan. Deze is er weer aan gelast, maar ontbrak nu! We hebben nooit iets geraakt dus dat maakt het wel een vreemd, maar vooral ook duur verhaal…

Met deze dubbele domper zullen we het moeten doen en we rijden terug naar Michels huis. Daar aangekomen ouwehoeren we nog wat onder het genot van een bak koffie. Rond drie uur rij ik door huiswaarts. Onderweg zie ik de thermometer gestaag oplopen. Het is lang zo koud niet hier, dat is wel interessant. Zal ik toch nog even? Euh ja gaan! De eerste de beste afrit ga ik van de snelweg af en ik rij door naar de rivier. Weet nog wel een plasje waar ik uit de wind kan staan/vissen. Maken we de uren toch nog vol!

Eenmaal bij het plasje valt me op dat het water niet echt helder is, heeft vermoedelijk met het hoge water van twee weken terug te maken. Toch gaat er gewoon een jerkbait aan de speld want dat blijft toch verreweg het beste aas in deze periode. Met name ratelende hybdrides, wanneer met veel pauzes gevist, lijken een streepje voor te hebben op de rest. Daar heb ik er wel wat van gebouwd en zodoende mag een bewezen vanger het voor mij gaan doen.

Na een kwartier gooien valt het toch tegen. Weer zie ik mijn hengelogen één voor één dichtvriezen. Niet zo rap als vanochtend in die smerig koude wind, maar het blijft hinderlijk. Echter, onder het motto “ik ben er nu toch” gooi ik maar gewoon dom door.

We zijn een klein uur verder als ik zo’n beetje het hele talud gehad heb. Hier gaat het de hoek om en dat is natuurlijk extra interessant. Het is dan ook niets voor niets dat ik hier eindig, want dit is precies waar ik ze nu zou verwachten. Als ik na tig worpen mijn jerkbait uit het water trek voor een volgende worp is er plots actie. Vanuit de diepte komt een mega vette snoek omhoog, om net zo snel te vertrekken. Kak, als ze me maar niet gezien heeft!

Het voordeel ten opzichte van het bootvissen is dat ik nu lekker kan blijven staan. Maximaal uitkammen deze stek en misschien kan ik haar zodanig irriteren dat ze toch toeslaat. Als ik het hele stuk in waaiervorm uitgekamd heb doe ik een paar stappen opzij en maak ik een korte worp voor de kant langs. Tikje tikje, even laten hangen. Wiebel de wiebel en hop weer een paar haaltjes… Even laten hangen en… Met een verwoestende beuk meldt ze zich, zag haar zo aan komen vlammen, wauw! En wat een mega vette unit is dit!

De staartdreg zit in de scharnier zie ik direct, dat zou wel goed moeten komen dus. Toch blijft het elke keer weer spannend bij dergelijk zware vissen. Bijster veel kansen voor dit soort vissen krijg je gewoon niet. Ik ga dan ook uiterst geconcentreerd te werk, net als zij overigens. Er steekt een grote tak schuin omhoog uit de bodem en die heeft ze gezien. Met al haar krachten dendert ze er naartoe, maar gelukkig kan ik haar op tijd keren. De uithalen zijn niet snel, maar tjonge wat een power heeft deze vis. Ik slaak dan ook een vreugdekreet als ik haar kan landen. Niet normaal, wat een bak!

Snel op de onthaakmat. Nadat ik de jerkbait lostik haak ik de weger in de mat. Netto 14 kilo, 110-115 zou je normaal zeggen dan, maar ik heb al gezien dat deze vis veel korter is. 103 Om precies te zijn, wat het gewicht des te extremer maakt. Gewoon wauw, dikke vette wauw!

Mijn jaar compleet!

Mooier worden ze niet

Wat een buik!

Alsof er niets gebeurd is…

Ik leg haar met onthaakmat en al in het water. Nog even staar ik naar de enorme lap vis die voor me ligt. Zij vind het echter mooi geweest, komt fier overeind en zwemt doelbewust weg. Geen haast, geen stress, een echte dame dit.

Daar sta je dan. 8 Uur gooien in de vrieskou, materiaalpech, te eigenwijs om te stoppen en opeens is ze daar. Op zo’n moment kun je maar één ding doen en dat is er even lekker bij gaan zitten. Lekker turen over de plas met je camera op schoot. Één voor één komen de foto’s voorbij. Jep, dit was er weer zo één. Zo’n kneiter die mijn visjaar compleet maakt!

Groet,
Volkmar Strikkers

Gerelateerde artikelen:

• Voorbij voordat het begon
• The story continues
• De keuze gemaakt – “Wie zaait zal oogsten”
• De keuze gemaakt
• Met geen pen te beschrijven…